Witte billen!!

Ze zijn er weer.. de witte billen van Thijmen en Fenna zijn weer zichtbaar, whieeuuww!! En dat na een paar dagen Railey, Ao Nang, en inmiddels op Koh Phangan.
De afgelopen 2 weken hebben we resorts met alleen wifi, en om nu op mijn telefoon hele verslagen te gaan schrijven is niet zo handig, en een computer zoeken kan, maar door de hitte ook weer weinig zin.. (hoe erg klinkt dat!). Maar nu lopen we wel achter met deze blog, en ik merkte de vorige keer ook al, dat je daardoor wel dingen vergeet op te schrijven.
Want wisten jullie dat Thijmen zijn apen-angst dus alweer aan de kant heeft gezet?? Op Railey beach zat namelijk ook een familie aap. Zelfde als waarvan hij zo was geschrokken in Kuala Lumpur. Alleen hier zijn de apen net zo relax als de Thaise mensen zelf, en zit geen greintje agressie in. Je kon duidelijk het verschil zien, dat de apen in KL verziekt zijn door de mensen. Op Ao Nang zaten we in een klein door familie gerund resort, en ook daar kwam een aap op visite. Zo leuk!
Laten we maar weer bij het begin beginnen.. waar waren we de laatste keer gebleven.. Railey Beach.
Maandag 14 Mei; dag van vertrek alweer. Na 4 nachten op het relaxte Railey, op naar Ao Nang. Dit ligt in principe om de hoek. Met een longtailboot is dat een 10 minuutjes varen. Voor 800 Baht (lees:20 euro) kon de longtailboot-meneer ons wegbrengen. Nope. Doen we niet. Je merkt dat ze toch wel snel denken dat een gezin dat dan wel doet, mooi niet, wij wachten net als alle andere low-budget-travellers tot de boot vol genoeg is om de kosten te delen. En om nu met een ruime 30 graden op het strand in de schaduw te moeten wachten, is zo'n straf nog niet. Al snel spreken mensen elkaar aan. de gepakte rugtassen zijn al voldoende signaal dat wij willen varen, dus met een goed half uur zitten wij met 11 man in de boot. Scheelt toch maar mooi weer!
Geen idee wat we van Ao Nang kunnen verwachten, behalve dat je er kunt shoppen als op Koh Samui. Dat is fijn ;-). Na de boottocht meren we aan, en wordt er doodleuk gemeld dat er een 'spider' op je been zit. In een fractie van een seconde sla ik hem weg, en daarna pas zag ik hoe groot hij eigenlijk was! (lees: van poot tot poot een goeie 10 cm!)
Op zoek naar een taxi die ons naar Thai Villa resort kan brengen. Geen taxi's?? Wij zochten naar auto's met een half open bak zoals we gewend waren van vorig jaar, maar hier op Ao Nang hebben ze zijspan-scooters-met-dak. Dikke pret!! Wind in de haren en gaan! Alle tassen ertussen en op ons gepropt, maar het past.
Bij iedere bocht denk je dat het ding op zijn minst uit zijn voegen schiet, maar nee, het gaat helemaal als een tierelier!
Op het kleine familie resort worden we direct hartelijk ontvangen. In een snelle oogopslag zie ik een paar houten bungalows en een klein zwembad en een ontzettend mooie tuin waar dit allemaal goed in verstopt wordt. We hadden ons voorbereidt op een houten hutje. Niks meer, niks minder. Dus wij lopen achter de Thaise kleine dame aan, richting receptie. Receptie? Nee, ons huis!! Wat wij dachten dat de receptie was (lees: een huis met een balkon van wel 10 meter breed en 4 meter diep, met 2 verdiepingen, en een huis erachter van idem 10 meter breed met 2 walhalla's slaapkamers en walhalla keuken) is dus geen receptie, maar een familie-villa. Wauw! Thijmen is zo dankbaar dat 'ie me in de armen springt, maar eerlijkheidshalve wist ik dit ook niet vantevoren. En dan ook nog een klein maar prima zwembad erbij (wat later onze prive-zwembad bleek omdat we de enige gasten waren, hoe vervelend is dat dan??!!?)
Drie nachtjes hier vertoeven moet wel gaan lukken dachten wij zo!
Ao Nang zelf bleek die avond inderdaad een toeristisch gebeuren te zijn, met een gele M en al. Absoluut prettig als je het een en ander wilt kopen (wat we ook gedaan hebben) maar de verkopers kunnen ook weer zo opdringerig zijn, en het hele drukke gedoe is niet altijd even fijn... Voor nu prima hoor, lang leve laag-seizoen. Een heerlijke massaman-curry op, en de gebakken garnalen in deeg zijn bij de kinderen ook bijna niet meer weg te denken. Heerlijk!

Dinsdag 15 Mei;
Wat gaan we doen? Voor een georganiseerde trip was het al te laat, doen we morgen wel. Voor vandaag de dag beginnen met een ontbijt welke werd gebracht 'aan huis', wat een service. En daarna een duik in onze prive-pool, om vervolgens richting het strand te gaan. Veel gelezen over de stranden hier, en het klopt. Geen aanrader. Thijmen zat ook echt sip te kijken, want het waaide gigantisch, en water zag er door de stroming Hollands uit (oke, klinkt verwend ;-)) en de hele sfeer was niet echt uitnodigend. Deze mama is al vanaf klein meisje af aan dol op schelpen zoeken (werkt rustgevend) en hier lagen stroken vol met de mooiste schelpen! Binnen 5 minuten waren Thijmen en Fenna schelp-zoek-verslaafd (dat ze zelfs nu op Koh Phangan nog steeds met mooie schelpen aan komen rennen). Een tasje vol bij elkaar gesprokkeld, en een dode mega-kwal gezien. Deze bleek geen Hollands uiterlijk te hebben, dus bere-interessant om het ding/beest te bestuderen.
Uurtje strand werd vervolgd met een wandeling richting centrum Ao Nang. Als je na een kleine 10 minuten inene Remco achter je hoort roepen (of hysterisch gillen??) "SLANG!!" Bleek er een groene slang tijdens een stap precies tussen mijn benen door te glippen. Heb het dier niet eens gezien, maar door Rem zijn reactie was ik gelijk 20 meter dichterbij Ao Nang!
Kids getrakteerd op een gele M, en wijzelf namen buiten bij een eetstalletje wat lekkers. En nu op naar een 'kapper'. Want op bijna iedere hoek hier zijn er massagesalons, waar men ook van die rasta-vlechtje in je haren kan maken. En nu Fenna daarvoor was warm gelopen, wilde ze ze hebben ook! Na onderhandeling zou dat 22,50 euro gaan kosten, voor een uur/anderhalf uur werk. Poehee das lang! Maar ze wilde ze toch echt. Remco en Thijmen shoppen, ik en Fenna de 'salon' in. (lees: een lange kamer met aftansige stoelen, en massagebedden met gordijnen ertussen waar je een ziekenhuis-gevoel bij krijgt. De vrouwen spraken mij aan. Dat heeft ons naar binnen gehaald. En nee, het waren geen mooie, maatje 36 vrouwen.. want dan was Remco wel mee naar binnen gegaan ;-)). Fenna zitten, en in het kader van 'nu we er toch zijn' heb ik mijzelf getrakteerd op een voetmassage van een half uur en een manicure inclusief nagels lakken van de voeten. Heerlijk!!! Na een uur was Fenna op de helft, en zat nog steeds keurig netjes op d'r stoel. Ik heb met open mond zitten kijken hoe ze dat zo keurig volhield. Voor nog maar net 4 jaar was ik eerlijk gezegd verbaasd. Ze wilde het wel heel graag!!
Thijmen had inmiddels het shoppen opgegeven en wilde ook een voetmassage. Hij zat bijna te slapen in zijn stoel, hahaha!
Remco gaf een 10 minuten later ook nog op, en heeft zich een rugmassage laten aansmeren, en daarna ook nog een eelt-verwijder-van-de-voeten-beurt voor 5 euries. Oftewel, familie Meester heeft voor de dagomzet gezorgd die dag! En het resultaat waar we werkelijk voor gingen, de vlechtjes bij Fenna, werd na 2 uur (!!!) beloond. De laatste 10 minuutjes werd ze het zat, en terecht, maar dat was wel weer een trots-momentje. En wat was ze mooi!! Ze was zelf helemaal in de gloria ermee. Met roze, paarse en groene kraaltjes erin.
Vervoer voor donderdag geregeld naar Koh Phangan, en ook een trip naar Koh Pi Pi. Ook in het kader van 'nu we er toch zijn'.

Woensdag 16 Mei;
Vroeg op, vroeg ontbijt, want we werden op tijd opgehaald voor onze dagtrip met speedboat (!) naar Koh Pi Pi. Een paar dagen ervoor zaten we al die hordes toeristen nog na te kijken, nu waren we er zelf eentje.
Helaas bleek het weer (regenseizoen in het westen van Thailand) vandaag toch echt niet mee te zitten. Tot nog toe nog niet echt wat gemerkt van het regenseizoen, op een buitje hier en daar na, maar vandaag begon echt grijs. En het bleef grijs. Ook toen de boot in volle turbo vertrok was het grijs. En toen de tour-guide vertelde dat ze de dag ervoor behoorlijk klappen hebben gemaakt op het water werd Remco steeds witter...
Om vervolgens een strak smoeltje te krijgen toen de boot al vrij snel op zee behoorlijk tekeer ging. De golven en de wind zorgden ervoor dat de boot continue op het water neerklapte. Volgens mij zat niemand echt te lachen, het was ook best wel spooky. Je kon wel merken dat de bestuurder van de boot volop ervaring had, en echt wel wist wat hij moest doen. De tour werd vanwege het weer aangepast, en we begonnen bij een idyllisch eiland. Althans, dat moet het voorstellen. En met zon kan ik mij dat best voorstellen, maar nu was het wit zand, met geen helder water vanwege het zand dat door de stroming iedere keer los kwam. Jammer, maar helaas. Datzelfde was ook bij de lagoons bij Koh Pi Pi. Het water was absoluut mooi en groen. Het effect ervan zal met zon tig keer mooier zijn. Dat neemt niet weg dat dit ook genieten was. Vervolgens naar Maya beach, waar de film 'The Beach' is opgenomen. Hier brak de zon door, dus het foto-momentje-met-strak-blauw-water hebben we ook gehad. Daarna een lunch op het hoofdeiland van Koh Pi Pi. En een moment voor zwemmen of shoppen. Ook een moment van bewustwording van de tsunami-ramp die zich hier heeft voorgedaan. Dit is nog zichtbaar in heel deze regio. Ook in Ao Nang, en zo ook hier op de eilanden. Het is nog zichtbaar door de borden die nadien zijn geplaatst. Met evacuatie en 'wat te doen' tips. Je herkent ook de beelden van tv. Ja, het doet wel even iets met je..
Als we Koh Pi Pi willen verlaten voor een laatste stop om te gaan snorkelen aan de andere kant van het eiland, laten de dichte grijze wolken eindelijk de boel los. En dat hebben we geweten ook!! Bakken, met bakken kwam het uit de hemel. En regen is geen reden om te wachten, nee, we vaarden gewoon weg. Hop, de regen en wind in! Je zag geen hand voor ogen, de zee was compleet dicht. Ondanks het dak op de speedboat werden we tot op onze onderbroek (in ons geval zwembroek) doorweekt nat. Echt alles!! En koud!!!! Nee, we gingen gewoon door. Zelfs in de regen kan je snorkelen, en als je het water in zou gaan kreeg je het weer warm (klinkt logisch, aangezien het water temperatuur altijd hetzelfde blijft hier). En idd, water warm, en vissen!!! Mooie gekleurde vissen. Alle soorten en maten. Met strepen, met stippen, gele, oranje, alle-kleuren-van-de-regenboog-visjes.. prachtig weer om te zien!! Thijmen geniet volop, en ook Fenna kan door de helderheid van het water (ja hier wel) ook alles zien zonder snorkel. Ze voert ze zelfs wat brood, wat zich uitmond in een hoop enthousiast gegil omdat dat al die zebravisjes (zo hebben we ze maar genoemd) dan met wel honderd tegelijk op je af komen.
Ondanks het slechte weer, een trip die we niet hadden willen missen!

Donderdag 17 Mei;
Om 5:30 gaat de wekker, auw! Want om 6 uur moeten we klaar staan voor ons vervoer richting Koh Phangan. Eerst met een taxi-busje naar Krabi, dan met een touringcarbus (die water lekte op de plek waar Remco zat, nadat hij iemand anders had uitgelachen omdat het op die man zijn plek lekte) naar Surrathani, en vervolgens met een boot naar Koh Phangan. En dit keer zonder golven en met een strakblauwe lucht. Op naar Francien en Kio, op naar Koh Phangan!!
En ja, het welkomstcomite stond weer klaar, knuffeltijd!!! Zo zenuwachtig als dat Thijmen en Fenna waren, met een grote mond dat ze gelijk zouden gaan kroelen enzo.. hoe verlegen ze dan op het moment-supreme zijn. Maar bij Fenna zat het zo hoog, dat zena een paar minuten toch echt wel durfde, het ijs is gebroken!!!
Bakkie, broodje, auto gehuurd (ja, wederom een luxe wat niet in de planning lag.. maar het maakt het toch wel erg makkelijk ivm Francien en Kio enzo.. dus een grote 4x4 met achterbak waar we heerlijk in achterin kunnen zitten. Nu nog genieten, vanaf volgende weer weer strak in de gordels in de kinderstoelen). Voor het avondeten nog even een duik willen nemen in de zee.. wat al snel tijdens de rit naar ons resort toe werd verstoord door veel wind, bewolking.. gaat het regenen?? Ja!!! En hoe! Geen kort tropisch buitje, maar flink veel regen. Stroom op het hele eiland lag eruit.. fijn. Geen maaltijd op het strand, maar Francien en Kio opgehaald voor een tafel-bbq-restaurant. Eigenlijk een Thaise versie van een wokrestaurant. Erg leuk, en veel lekkerder!! Heerlijk om hier weer te zijn, Francien en Kio! Wij snappen waarom jullie hier wonen.

Vrijdag 18 Mei;
Zon, zon, zon. Francien zei het gisteren al, ondanks de grote regenbui is deze maand Mei een behoorlijk hete maand sinds tijden. En dat klopt ook wel. We zijn niet vooruit te duwen.. zon, zee, strand. Dat doen we vandaag. Niks meer, niks minder. Ohwjah.. en genieten!

Zaterdag 19 Mei;
Zelfde als gisteren.. hoe eentonig.. heet, zon, zee en strand. Hoewel Remco de dag om half zeven sportief is begonnen.. een run op zijn Teva's en in zijn nieuwe Speedo zwembroek over het strand. Om daarna weer blij te zijn met zijn opgepompte spieren. Moet ik daarbij vermelden van Remco dat hij in een mid-life crisis zit, hier op Koh Phangan blijft en met een Thaise gaat trouwen... yeah right, keep on dreaming!
Nu gaan we ons dus na een behoorlijk warme dag (en dat is het nog steeds, want na 2 stappen gutst het zweet er alweer af) richting het eetcafe van Francien en Kio. En daarna naar de Walking Street. Een zaterdagavond-markt waar we gaan shoppen en heerlijk thais eten gaan scoren!
Bye bye!